تبیین تجارب پرستاران از خشونت شغلی در بخش روان پزشکی: رویکرد پدیدارشناسی

خشونت علیه کارکنان بخش روان­پزشکی یک تنش شغلی شناخته شده است. تجارب پرستاران از خشونت­های شغلی، انعکاسی از احساسات و نگرش­های آنان نسبت به خود، بیمار و چگونگی مراقبت را پیش روی قرار می­دهد. هدف از این مطالعه، تبیین تجارب پرستاران از خشونت شغلی در بخش­های مجتمع روان­پزشکی شهید بهشتی شهر کرمان در سال 1389 بوده است. روش­کار: این یک مطالعه­ی کیفی با رویکرد پدیدارشناسی است. شرکت­کنندگان از جامعه­ی پرستاران بر اساس معیارهای پذیرش با نمونه­گیری هدف­دار انتخاب شدند و تا حد اشباع اطلاعات، نمونه­گیری ادامه یافت (18نفر). جمع­آوری اطلاعات از طریق مصاحبه­های عمیق و نیمه­ساختار یافته انجام و بر روی نوار، ضبط وکلمه به کلمه بر روی کاغذ آورده شد و سپس تحلیل اطلاعات به روش کلایزی صورت گرفت. یافته­ ها: اعمال خشونت اغلب از طرف بیمار و به علت خواسته­های نابه­جا و ماهیت بیماری وی بوده است. پرستاران تجربه­ی خشونت کلامی را بیش از غیر کلامی و حداقل 3-2 بار خشونت فیزیکی را در طی یک سال قبل از جانب بیمار گزارش نمودند. در اکثر موارد خشونت، اولین واکنش پرستاران کوشش در آرام­سازی بیمار با صحبت بوده، اغلب موثر نبوده و به فیکس نمودن بیمار منجر شده است. سایرنتایج در چهار مفهوم اصلی عدم حمایت کافی از کارکنان، ضعف مدیریت خطر، پیامدهای خشونت و گرایش­های انسان­دوستانه، استنتاج شد. نتیجه­ گیری: تقویت رویکردهای مدیریتی به صورت جلسات منظم، رسیدگی به نارسایی­ها، تشویق کارکنان و آموزش­های ضمن خدمت با تاکید بر مدل­های نقش به صورت عملگرا (نمایشی)، گزارش و پی­گیری رخدادهای خشونت­بار با برنامه­ریزی و سازمان­دهی مناسب­تر کاملا احساس می­شود